Poniedziałek....i po co mi to było? Po co nadskakiwałam...po co się poświęcałam? nauczyłam się że nie warto było dawać z siebie wszystkiego....czas zapomnieć o nim...od rana pada deszcz...błoto się tworzy...masakra...od dziś...zacznę od nowa...zapomnę...mimo tego że mówiłam co innego...
Niedziela...kolejny beznadziejny dzień, bez żadnych celów...życie z chwili na chwile, z godziny na godzinę, z dnia na dzień, byleby do przodu....on gdzieś tam daleko....zapomniał chyba ....beznadzieja....głowa mnie boli...
Jak to fajnie wstać skoro świt, nigdzie się nie spieszyć, usiąść przy biurku...i nigdzie nie uciekać...mieć przed sobą najnowszą gazetę, kubek gorącej kawy... patrzeć na ten śnieg za oknem i próbując się nacieszyć jego czystością, zanim zostanie zdeptany.....promienie słońca przebijające się przez ciężkie gałęzie drzew....dla tych chce się żyć....
Pogubiłam się....czuję się odarta ze swojej osobowości...praca dom, dom praca....dookoła sami idioci....oni pewnie tak myślą o mnie.....coś się z nimi wszystkimi porobiło...tak jak by coś ich cofnęło w rozwoju i to o kilka lat. Czekam...na coś, na kogoś....sama nie wiem...
Całe życie próbowano nauczyć mnie, że należy cieszyć się z małych rzeczy....długo nad tym pracowałam...cieszę się że słońce świeci że pada deszcz....że jakoś tak fajnie wszystko wygląda...że czasami ja nawet całkiem nieźle wyglądam...że coś mi się uda....tylko to wszystko to jeden wielki przypadek....cieszę się z tego co mam a co dalej? Żadnego pomysłu na życie....żadnego celu....którego zdobycie da satysfakcję i uśmiech na twarzy....